مدح و شهادت امام محمد باقر علیه‌السلام
السلام ای گـلـبن بـسـتان زین العـابدین نـوربخـش عـالـم هـستی امام پنـجـمـین ای گل باغ ولایت نجـل خـتم المرسلین جان زهـرا هـسـتی مولا امیرالمـومنین عالم عـلم النـبـیـین، طـیّـبی و طاهـری هفـتمین معـصوم این عـالـم امام باقری ای که هستی زینت خاک گـلستان بقیع در میان خاکیان وعرشیان قدرت رفیع زینت شهـر مـدینه خاک قـبر و تربتت سوخـته قـلب تمام شیـعـیان از غـربتت بـوده‌ای همراه بـابـای غـریـبت کـربـلا دیـده‌ای پـرپـر ز جـور اشـقـیـا آلالـه‌ها اربـاً اربا پیـکـر در خون اکـبر دیده‌ای حـنجـر ببـریدۀ گـلگـون اصغـر دیده‌ای صحنه‌های غم فزا را کرده‌ای مولا نگاه دیدی آمد شمر کین گستر بسوی قـتلگاه دیـده‌ای دشمن زده آتش تـمام خـیـمه‌ها دیـده‌ای سرهای ببریده به روی نیزه‌ها دیده‌ای اهـل حـرم را ظـالـمانه می‌زدند سیلی و کعـب نی و با تـازیانه می‌زدند دیده‌ای بر روی طفلان جوهر نیلی زدند عمه‌ها و کودکان را از ستم سیلی زدند دیده‌ای بر زخم عمه دشمن دین زد نمک بر اسیران ستـم‌دیـده ز کـینه زد کـتک چشم گریان قلب سوزان دیده‌ای شام بلا رأس سالار شهیدان را تو در تشت طلا دیده‌ای بـزم شـراب و آن یـزید بی‌حـیا می‌زد از کینه به لبهای حسین چوب جفا ظلم دشمن را نگر از زهر آغشته به زین جان تو گـشـته فـدا در راه قـرآن مـبین من(رضایم) ریزه‌خوار خوان احسان شما در تـمام طـول عمرم بوده مهـمان شما |